Bir Şiir Netekim

Gözünün önünde kar eriyor...
Su oluyor, nehir oluyor
Akıp gidiyor, önce benim ormanımdan sonra seninkinden geçiyor.
Ağaç değil mi hepsi?
Bir, iki, üç...
Bir orman olmuş!
Senin-benim var mı?
Orman bizim
Ağaç netekim!
*
Kaç can bitiyor, kaçı yitiyor?
Bir anne yüreği kağıt kesiği gibi acıyor
İyileşmiyor, kanıyor
Unutulmuyor netekim!
*
Bir kuytuda öpüşüyoruz.
Üzerimizden metal köpekler geçiyor.
Her yer toz duman!
Gözümüz yaşarıyor
Aşktan değil
Özgürlükten netekim!
*
Masaldı, rüyaydı,ütopyaydı
Sonra her yeri kesif sidik kokusu sarıyor
Bir çadırın dibinde
Ayaklarımız basıyor yere
Yerçekimi netekim!
*
Bağırıyorlar biteviye
Kulaklarımızda teneke gürültü
Tabanlarımız naftalin kokuyor
Bir görünüp, bir kayboluyor
Bakıyoruz uzağa
Sanki en derinde
Fısıldıyor içimize
Dalında solmuş gonca çiçek
Çürüyor elden ele
Hayat netekim!
*
Radyoda bir kadın
Özenle dokunmuş içini söküyor
Bir ilmek, bir tane daha derken
Göğsü yarılıyor, martılar uçuyor
*
Her yer martı, her yer simit
Çay demine doyuyor
Vapur düdüğü susuyor
Dalgalar kıyıları döverken
Gece olmuş netekim!
*
Şimdi karanlık her yer
Ama yükselecek bir devasa fener doğudan
Önce benim sonra senin balkonunu aydınlatacak
Üç, iki değil bir
Ama o da bizim!
Senin benim değil hepimizin!
Bir güneş, bir dünya, bir can netekim!

M.Ş.