Kanımın Sigara ile İmtihanı

Yıllarca sigaraya direndim. Direnmek az gelir nefret ettim sigaradan. Annem de babam da sigara içerler. Çocuk aklımla gider paketlerini kapıp çöpe atardım. Dünyanın lafını söylerdim. Surat asardım.

-Öpmeyin beni leş gibi kokuyorsunuz. 

-Sana sigara almaya bakkala falan gitmem anne !

-Şu kül tablasını kaldırsana ortadan yiaa!

-Nasıl içiyorsunuz şunu anlamıyorum. Çok mu lezzetli sanki ?

-Ne oluyor şimdi bunu içine çekince?

-Salonda içme, mutfakta iç!

-Beni de zehirliyorsunuz!

Ve daha niceleri... Bir gün annem öyle bir kızdı ki

-Hele büyüyünce elinde sigara göreyim. Bak sana yemin ediyorum o sigarayı burnuna sokacağım! dedi. Haklıydı kadıncağız onu da çileden çıkarmıştım.

Lise hayatım boyunca ağzıma sigara sürmedim. Değil içmek, fikri bile beni hasta ederdi. O zaman artık nasıl bir algı varsa bende, sigara büyük adamların işiydi ve pisti. Onu içmek için çok büyük dertlerin olması gerekirdi.

Üniversiteye geçtiğimde sınıfın %90'ı sigara içiyordu. Her mola verildiğinde hep bir ağızdan tüttürüyolardı. Hiç unutmam soğuk bir kış sabahıydı. İlk dersten çıktıktan sonra etrafı doğrama kaplı ve sigara içilebilen mola yerine indik. Tuğçe diye bir arkadaşım var o zamanlar. Paketini çıkarıp bir sigara yaktı. (Malboro Light) Dumanı içine çektikten sonra, dışarı verirken alt çenesini öne doğru itiyor ve dumanı yavaş yavaş salıyordu. Böylece duman çok daha yoğun ve ağır ağır yükseliyordu. Kızın böyle sigara içmesi beni çok etkilemişti. Kışa kadar geçen süreçte sigaraya olan ön yargım ve daha niceleri yalnız yaşayabilmenin getirdiği ben oldum hissiyatıyla iyice kırılmaya başlamıştı. En sonunda dayanamayarak bir sigara istedim. Tadının kötü olacağından öyle emindim ki. Saçmalama ya deli misin ? Ne güzel içmiyorsun işte ne gerek var dedi! Israr ettim en sonunda dayanamayarak bir tane uzattı ve sigaramı yaktı. 

O ilk an İnanılmazdı !

Sigaradan bir duman çektim. Muazzamdı. O an anladım ki aşık olmuştum. O nasıl okkalı, dolu dolu bir tattı. O kadar çok beğenmiştim ki kendime bile itiraf edemedim. Fakat aklımdan ilk geçen şey annem ağzıma s*ç*c*k oldu! Çünkü sigaradan ilk nefesi çektiğim an, bir daha yollarımızın ayrılmayacağını anladım.

Bundan sonrası standart süreç olarak işledi. Önce inkar, ardından otlakçılık, sonra paket taşıma, ciğerine çekme denemeleri, ciğerine çekmeyi başarma, sigara değiştirme, daha sık hastalanmaya başlama, bir kaç bırakma teşebbüsü, sonra kabulleniş, günde 1 paket, sonra 1 buçuk, yemekten sonra bir tane, kahveden sonra bir tane, orgazm mı oldun yak bir tane, otobüs gelmedi kaç dakikadır anasını satayım yak hadi bir tane daha derken, derken kerli ferli sigara kullanıcısı haline geldim. 

Ta ki dört gün önceye kadar! Sigara artık tat vermemeye başlamıştı. Yani içtiğimi tadını sevdiğim için değil, sadece alışkanlık olduğu için içiyordum. O bayılarak içtiğim dal dal sigaralar artık 2. nefeste midemi bulandırır olmuştu. Hatta öyle bir noktaya geldim ki biri karşımda sigara içerken bile midem bulanıyordu. Ve garip bir öğürme isteği geliyordu. O gece birkaç bardak su içip yattım. Ve sabah kalktığımda ağzıma sigara koymayacaktım. Yıllar sonra o sabah ilk defa paket almadım. Şu an sigarayı bırakalı 4 yada 5 gün oldu. Özellikle gün saymıyorum ki takıntı haline gelmesin diye. Yalnız bu gece yemekten sonra canım bir tane yakmak istedi. Ama bu aşamaya geldikten sora geri dönmeyeceğim. Herhangi bir şeye bağımlı olma durumu beni sinir hastası ediyor. Bu yüzden sigaradan kurtulacağım. Bu aşkı söndürmeye karar verdim!