Zil çaldı ! Ve uyandım uykumdan aniden ! Geç kalmıştım ! Defalarca kez bir daha o durakta durmayacak otobüslerin arkasından bakakaldım ! Gecelerdir uyarı niteliğinde ki bu içerikli rüyalarım yatağımı, yorganımı rahat bırakmaz oldu ! Ama bu sefer geç kalmaya niyetim yok ! Otobüs şöforü beni içeri almasada, Param yetmesede, O şehirde öğrenci kimliğim kabul görmesede bu sefer geç kalmaya hiç ama hiç niyetim yok !
Nerden başlasam, nasıl devam etsem hiç bilmiyorum. Mektup yazmayalı yıllar oluyor. Üzgünüm ama ben kalbimin diğer yarısı evde tek başına televizyon izlerken, Küçük bir hayvan sürüsü kalbimin yarısını ezip kanatmışken, ben bu kadar yalnızken, mesafelerden ölesiye çekmişken, öylece durup bekleyemem. Yapamıyorum işte ben böyleyim. Belki sende birşeyler vardı, oldu. Belkide zerre kalp kırıntısı yerini değiştirmedi bilmiyorum.
Gel gör ki ben aynı ben değilim.
Adını parçalara bölsem bile anlamını yitirmiyor. Fakat sayende ben anlamımı yitirdim. Ben artık daha bir bayat, daha bir manasız sanki. Biz olmak çok mu uzak? Çok mu zor ? Belki gülüp geçiyorsundur bu okuduğun satırlara bunuda bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var seni seviyorum !
Geçmişim, bugünüm ve geleceğim tozlu bir kitabın sayfaları gibi senin parmaklarına hasret! Tüm hesaplarımı kapattım ! Borçlarımı ödedim, alacaklarımı aldım ! Masumiyet yaşasın istedim sadece bizi ! Yaşanırsa yaşanır ! Yaşanmazsa silip götürsün geleceğimizi !
Zaman dolmadan, Kum taneleri o incecik dehlizden geçip hatıralar haznesine yuvarlanmadan, bu küçücük taze filizi senin topraklarına gömmek istedim! Cüretimi mazur gör ! Sadece sende kaldığımı, Orda kalbimin yarısının tüm şehre kan pompaladığını bil istedim !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder